İlişki, en gerçek öğretmen.
En net ayna.
Zaman zaman sevimsiz de bir yerden kendinle karşılaşmaya,
Kör noktalarına çarpmaya,
Dikiz aynalarını genişletmeye vesile oluyor.
Geliştirmek isteyip gücünün yetmediklerinin büyüteci haline geliyor.
Hoşlanmadığın yanların, yabani otlar gibi arada bir bitiveriyor.
Sana gölgenin elinden tutturuyor.
Kendini gölgenle sarmaş dolaş bulduruyor.
Öğretmenliği için;
Düşmen gerekiyor.
Tökezlemen,
Yetememen…
Ancak öyle görüşün netleşiyor.
İlişki böyle böyle kendi başına yapamayacaklarını sana yaptırıyor.
Bazı şeyler ancak ilişki sayesinde oluyor.
Fakat kör kuyularına düşmemek,
Kendini tekrarlarına kaptırmamak,
Değiştirmeye niyetlendiğinin tersini yaparken kendini bulmamak öyle pek kolay olmuyor.
Usta olmak da ömür boyu, uzman olmak da. Çırak olmayı sevsek iyi olur.
Çünkü ben denilen ancak ilişkiyle varoluyor.
İlişkisiz öğrenme, gelişme mümkün olamıyor.
İlişki beceriksizliği hayat beceriksizliğine dönüşüyor.
Ömür boyu çırak kalacağımızı bilsek bile yine de kendimizi bu yola adamalı, kendini bir ilişkiye bırakmalı..